Sunshines ontwikkeling kan vanuit het neurologisch standpunt met kijk op de ontwikkeling van de hersens vanaf de jonge adolescentie verklaard worden. De hersens groeien van achteren naar voren. Toen Sunshine wegliep van haar moeder, was ze 12. De prefrontale cortex was toen nog lang niet uitgerijpt. De emoties uit het achterste gedeelte waren al volop aanwezig maar de regeling hiervan wordt pas rond het veertiende jaar afgerond. In de vroege adolescentie, die begint rond het elfde of twaalfde jaar worden hormonen in de hersens vrijgemaakt, die in verband met de beginnende groei van de prefrontale cortex voor extra emotionele spanningen en verwarring kunnen zorgen. Dat zou verklaren, waarom Sunshine juist op deze leeftijd wegliep. De slechte behandeling door haar moeder pikte ze niet meer. De emoties kregen de overhand.  

Omdat het rationele controlesysteem pas in de late adolescentie uitgerijpt is, had Sunshine nog geen gevoel voor de lange termijn gevolgen. In plaats van hulp te zoeken bij hulpverleningsinstanties koos ze voor de makkelijk, snel voor verlichting van haar emotionele pijn zorgende weg. Ze leerde mensen kennen, die in dezelfde situatie waren als zij en voelde zich daar thuis. De drank gaf haar een korte termijn genot, waarvan ze de gevolgen – verslaving – niet kon zien of het maakte haar niet uit. Het gevoel van beloning oversteeg de mogelijkheid voor een verstandige keuze. 

Pas tien jaar later begon Sunshine over haar toekomst na te denken. Ze wil deel uitmaken van de samenleving en houdt haar oude “vrienden” op afstand. Uit neurologisch perspectief is de ontwikkeling van de prefrontale cortex voltooid. Dit biedt Sunshine de mogelijkheid om doelen te stellen, plannen te maken en over risico’s na te denken. We herkennen dit in haar beslissing om uit te stappen. Ze wil niet zomaar doodgaan. Ze wil iets betekenen. Haar rationele redenering heeft het stuur overgenomen en helpt Sunshine aan haar toekomst te bouwen.